En 1905 firma uns planos para o templo parroquial de Santiago das Caldas, aínda que os planos que se executaron están asinados polo arquitecto bilbaíno José María Basterra Madariaga en 1910, e o 30 de xullo deste mesmo ano colócase a primeira pedra do templo parroquial das Caldas. A súa construción respondeu á necesidade eclesiástica de dotar á parroquia de Caldas cunha igrexa acorda ao aumento poboación, que defenderon tanto o bispo de Ourense nesa época, Eustaquio Illundaín, coma o seu antecesor, Pascual Carrascosa.
A igrexa de estilo neogótico conta con tres naves con catro arcos de estilo ojival, una nave central e dous dous laterais sen cruceiro, e no exterior destacan os esbeltos arbotantes que contrarrestan a altura e o escaso grosos dos muros.
A dirección e supervisión das obras foi encargada ao arquitecto ourensán Daniel Vázquez-Gulías Martínez, xunto co mestre Manuel García Amor e o contratista José Pintos. Sillería regular de pedra do país, escasa de adornos pero elegante no trazado e uniforme na ornamentación. Ten 34 vidreiras da firma J.H.Maumejean, nas que predominan os adornos xeométricos con símbolos eucarísticos domo a “Custodia”, “Cáliz con dúas pombas”, “Pelícano”, e imaxes coma a “Anunciación” e “Santiago Peregrino”.
A igrexa foi inaugurada o 28 de novembro de 1920 e a fachada actual foi un peche provisional, que co paso dos anos quedou como definitiva, non desenvolvendo a fermosa fachada planificada polo arquitecto Basterra, seguramente por falla de recursos económicos.
En 1933 se instalu o retablo da Milagrosa obra dos irmáns Núñez. En 1946 repáranse as vidreiras. En 1950 colócanse as lámpadas e apliques. En 1950 colócanse o sagrario obra do catalán Sarrahima. En 1987 colócase o ambón de pedra.
En 1989, consta un proxecto básico de terminación do templo parroquial de Santiago de Caldas, obra do arquitecto Manuel Conde Aldemira, e que xamáis chegaría a executarse.
A súa fisionomía exterior permaneu incompleta ata o día de hoxe.
Fontes: (Arquivo Diocesano de Ourense)